Er nippofattaccio

54

Sor Levante mio, nun so’ ’n bojaccia! Mo v’aricconto er fatto. Che so’ quarantasei anni de galera? Che so’ dieci anni de ’n antro processo? Che so’ millanta e più rodimenti de chiccherone, de mammatrone, de pena infinita p’er giapponese Iwao Hakamada, ch’a ottantott’anni sonati finarmente se sa che nun è stato lui a cumbinà er fattaccio de famija? Ma come, quale fattaccio? Dice ch’aveva ammazzato er capoccia suo, la moje, li du’ fiji l’antro jeri ancora fanelli! J’aveveno dato la pena de morte, ma mo er tribbunale (guarda ’n po’, propio mo) s’accorge ch’a li tempi aveveno tirato giù prove farze: bucìe,’nzomma!

La Bbc fa vede financo le minutaje: quer poraccio ha passato anni e anni drent’ar braccio de la morte; sto tempo ingrato j’ha sbragato la cirivella, tanto che manco je l’ha fatta a annà a l’udienza indove l’hanno assorto. A falla breve: nun aveva fatto gnente! Ma ve rennete conto?

Ne la tera der sor Levante, sì che l’hanno capito, sto dolore. Cusì cinquecento cristiani (puro si là so’ buddisti) se mettono ’n coda pe pijasse ’n posto ne lo stanzone der tribbunale de Shizuoka, tramente che là de fora… Manco a lo stadio pe ’n gol de la Maggica! Urli, strilli, cori, risate pe st’assoluzzione. Se sa: loro dicheno «banzai», che da noi vòrdì «evviva».

Appetto a sto fatto se potemo conzolà: nun se lamentamo troppo de li tempi lunghi de la giustizzia nostra.

Massimo Moraldi

Ne la foto: Iwao Hakamada